Traumatic Zambales Trip

-my journey doesn't end here

May 22, 2012 at exactly 12 am the group started to assemble infront of the office for the Potipot trip in Zambales City. It was an invitational trip not a company outing. It was my friend planned to have a post birthday celebration in the island which I myself urge him to join the group so that I could see the beach also and make a review for my blog. (hindi ako invited nung una :0)

Let's have a review what was happened before we set up our backpacks and meet for the day we will be going to the island.

First,  I asks for permission from my partner to go with them he answered me with a big "No" . I even negotiate with him na papagayan niya ako umalis tas papayagan ko na siya makikipag inuman at sumali sa volleyball team nila. I'm doing those all means para lang payagan. I didn't actually napayagan at since siguro sa kakakulitan ko he permits me to go with them (I assumed ).



Second, the scheduled lakad was cancelled because of some tampuhan with the one who organize and the one who will shoulder some of the expenses. Ang nangyari nagkalabasan ng sama ng loob sa FB world at naging trending topic pa. May nag-iyakan at may hindi na nagpapansinan hahahaha .. But it ends well at paggising the day before the big day nakapagdecide na ituloy pa din.


Going back , everybody were all set sa loob ng van they ask me to sit on the frontseat but I ask them na sa likod ako uupo. I did not say any reason at all pero at the back of my mine masama man but I was thinking that kung maaksidente kami siguro mas safe sa likod. Sobrang bad pero ganun talaga ako, I mean pinpangungunahan ko na kung anung mangyayari.

When the engine starts at nasa likod na ako nakaupo isa sa mga ka-grupo biniro yung isang ka-grupo sa likod na katabi ko na "dyan na dyan yung pagkakaupo ni Ejay Perez" at dahil sa remarks niyang yun one of the ka-grupo ask na wag masabi ng ganun biro but instead mag pray na lang.

I already observed sa loob ang sobrang negativity medyo mabigat that's why hindi ako makatulog at nakikipagkwentuhan na lang ako sa mga katabi ko. While inside the van puro negative pa din nasa isip ko na may mangyayaring masama talaga. At nangyari nga talaga.

2:00 am we arrived at the city proper of Pampanga. The van was driven smoothly naman at di masyadong mabilis. Bigla itong nag u-turn at pag u-turn nito nakita ko nang dalawang mata ko at nang katabi ko sa gitna may paparating na malaking dumptruck. I don't know how to react kung sisigaw ba ako kung anong . gagawin ko at sa sobrang bilis ng pangyayari , hinawakan ko yung ulo ko at pumikit. Isang malakas na salpok at halos matupi ang gilid ng van sabay basag ng salamin sa likod ng van na kung saan ako nakaupo.

Sa sobrang kaba na baka tamaan kami ng ibang sasakyan ,sumigaw ako at pinapapagilid ko yung van at baka mahagip kami sa gitna.

Walang headlight ang dumptruck! That's the reason kung bakit di kami nakita. Sa sobrang lakas ng pagkabangga isa sa mga kasamahan namin ay natapyasan sa likod ng teynga. Thank God at walang nangyari sa aming masama.

Second life! sabi ko sa sarili ko.
Marami akong natutunan at nagflashback lahat sa sobrang trauma ko . Nagflashback ang mga pangyayaring kasama ko ang mga mahal ko sa buhay at dun natutunan ko na bawat araw ay mahalaga.

Mahirap, sobrang nakakatrauma buti lang at sakit lang ng katawan ang inabot ko kesa mawalan na pagkakataong mabuhay pa

We stayed in the police station for almost 2 hours. Nag-aaway na yung driver namin at driver ng dumptruck. Everything was settled when the owner of the dumptruck arrived.

Four of us decided to go back sa Manila at the rest tumuloy pa din. Hindi sa duwag ako pero takot na akong ipilit ang isang bagay na parang may pumipigil at baka sign na rin para huwag muna akong pumunta dun sa lugar na iyon.

Saludo ako sa mga travel blogger dito sa Blog World be safe always guy's.

It was a traumatic but It will not stop me to go to different places at i share sa inyo.

Thank you God!

Makakapunta din ako ng Potipot!